12 marca przypadał w poniedziałek, a więc do przeliczenia faktury bierzemy kurs z dnia 9 marca. Wynosi on 3,4132. 15 marca, zapłata po kursie faktycznym: Mamy fakturę i mamy zapłatę, ale rozrachunki się nie zamknęły. Wynika to z wahań waluty obcej i powstają różnice kursowe dodatnie, które księgujemy na przychodach finansowych.
Przepisy ustawy o CIT regulują zasady powstawania podatkowych różnic kursowych w transakcjach walutowych. Jak się jednak okazuje, nie w każdej sytuacji otrzymania należności w walucie obcej powstają podatkowe różnice kursowe, które należy odnieść odpowiednio do przychodów lub do kosztów. Zgodnie z art. 15a ust. 1 ustawy o CIT różnice kursowe zwiększają odpowiednio przychody jako dodatnie różnice kursowe albo koszty uzyskania przychodów jako ujemne różnice kursowe w kwocie wynikającej z różnicy między wartościami określonymi w ust. 2 i 3 tego artykułu. Kiedy dodatnie... Dodatnie różnice kursowe powstają, jeżeli wartość: 1) przychodu należnego wyrażonego w walucie obcej po przeliczeniu na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski jest niższa od wartości tego przychodu w dniu jego otrzymania, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tego dnia; 2) poniesionego kosztu wyrażonego w walucie obcej po przeliczeniu na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski jest wyższa od wartości tego kosztu w dniu zapłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tego dnia; 3) otrzymanych lub nabytych środków lub wartości pieniężnych w walucie obcej w dniu ich wpływu jest niższa od wartości tych środków lub wartości pieniężnych w dniu zapłaty lub innej formy wypływu tych środków lub wartości pieniężnych, według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni, z zastrzeżeniem pkt 4 i 5; 4) kredytu (pożyczki) w walucie obcej w dniu jego udzielenia jest niższa od wartości tego kredytu (pożyczki) w dniu jego zwrotu, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni; 5) kredytu (pożyczki) w walucie obcej w dniu jego otrzymania jest wyższa od wartości tego kredytu (pożyczki) w dniu jego spłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni (art. 15a ust. 2 ustawy o CIT). ...a kiedy ujemne Ujemne różnice kursowe powstają natomiast, jeżeli wartość: 1) przychodu należnego wyrażonego w walucie obcej po przeliczeniu na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski jest wyższa od wartości tego przychodu w dniu jego otrzymania, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tego dnia; 2) poniesionego kosztu wyrażonego w walucie obcej po przeliczeniu na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski jest niższa od wartości tego kosztu w dniu zapłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tego dnia; 3) otrzymanych lub nabytych środków lub wartości pieniężnych w walucie obcej w dniu ich wpływu jest wyższa od wartości tych środków lub wartości pieniężnych w dniu zapłaty lub innej formy wypływu tych środków lub wartości pieniężnych, według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni, z zastrzeżeniem pkt 4 i 5; 4) kredytu (pożyczki) w walucie obcej w dniu jego udzielenia jest wyższa od wartości tego kredytu (pożyczki) w dniu jego zwrotu, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni; 5) kredytu (pożyczki) w walucie obcej w dniu jego otrzymania jest niższa od wartości tego kredytu (pożyczki) w dniu jego spłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni (art. 15a ust. 3 ustawy o CIT). Przykład Spółka wystawia swoim zagranicznym kontrahentom faktury opiewające na kwoty wyrażone w euro albo wyrażone w złotych. Zdarza się, że kontrahenci płacą niezgodnie z treścią wystawionej faktury (faktura wystawiona w euro – zapłata w złotych albo faktura wystawiona w złotych – zapłata w euro). Przy tym wpłata następuje na właściwy rachunek bankowy, tj. wpłata w euro (nawet jeżeli jest niezgodna z treścią wystawionej faktury) jest przelewana na rachunek walutowy, natomiast wpłata w złotych (nawet jeżeli jest niezgodna z treścią wystawionej faktury) jest przekazywana na rachunek bankowy prowadzony w złotych. Z kontrahentami tymi nie są zawarte pisemne umowy, z których wynikałaby możliwość zapłaty w innej walucie aniżeli waluta, w której wystawiona jest faktura. Powstaje zatem pytanie, czy w związku z tak otrzymywanymi zapłatami spółka powinna rozpoznać podatkowe różnice kursowe i odnieść je odpowiednio do przychodów i kosztów podatkowych. W sytuacji opisanej przez spółkę nie dochodzi do powstania podatkowych różnic kursowych, ponieważ nie zostały spełnione przesłanki określone w art. 15a ustawy o CIT. Nie został spełniony warunek, aby zarówno przychód, jak i wpłata należności nastąpiły jednocześnie w walucie obcej. Co na to skarbówka... W stanowiskach organów podatkowych oraz sądów administracyjnych dominuje pogląd, że różnice kursowe uwzględniane w rozliczeniu podatkowym występują jedynie wtedy, gdy zarówno samo zobowiązanie, jak i jego zapłata wyrażone są w walucie obcej. Takie stanowisko przedstawił dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji z 24 sierpnia 2012 r. (IPTPB3/ 423-173/12-6/IR). W piśmie tym czytamy, że „(...) aby powstały różnice kursowe – w oparciu o przytoczone przepisy prawa – muszą wystąpić łącznie dwa elementy: określenie w fakturze należności w walucie obcej, otrzymanie faktycznej zapłaty w walucie obcej". Podobnie uznał dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z 13 lipca 2012 r. (IPPB5/423-284/12-2/IŚ). ...i sądy Podobnie uznał Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z 30 sierpnia 2011 r. (I SA/Wr 726/11), stwierdzając, że różnice kursowe w przypadku kosztów poniesionych w walucie obcej bądź przychodów wyrażonych w walucie obcej powstają wówczas, gdy płatność realizowana jest również w walucie obcej. W ocenie sądu takie różnice między kosztem zarachowanym a faktycznie poniesionym mają wymiar wyłącznie ekonomiczny i nie mają charakteru podatkowego. Reasumując, różnice kursowe powstają wówczas, gdy przychód/należność i wpłata tej należności wyrażone są w walucie obcej. Zatem sytuacje wskazane w przedstawionym przykładzie nie generują podatkowych różnic kursowych, niemniej jednak takie rozliczenia nie pozostają neutralne podatkowo. Przykład 1. FV sprzedaży wyrażona w euro (np. 1000 euro, przychód obliczony wg kursu średniego NBP = 4 zł wynosi 4000 zł); 2. Zapłata w złotych. Jeżeli nabywca wpłacił 4000 złotych, to wówczas sprzedający otrzymał wymaganą należność. Nie powstały zatem żadne różnice kursowe. Podobnie, jeżeli nabywca wpłacił np. 4500 zł albo 3250 zł, to wówczas także nie powstaną podatkowe różnice kursowe, w świetle wcześniej wyrażonych uwag. Będzie miała natomiast miejsce sytuacja, w której sprzedający otrzyma kwotę odpowiednio wyższą lub niższą od wykazanego z tej transakcji przychodu, określonego zgodnie z przepisami ustawy o CIT. W ten sposób, w związku z realizacją tej transakcji, powstanie nadpłata lub niedopłata w rozumieniu ekonomicznym. Otrzymanie kwoty wyższej od przychodu wykazanego z transakcji powinno skutkować rozpoznaniem przychodu z tego tytułu. Z kolei otrzymanie kwoty niższej od przychodu wykazanego z transakcji, powodujące niedopłatę w sensie ekonomicznym, nie będzie skutkowało odniesieniem jej w koszty podatkowe, wobec braku spełnienia przesłanek powstania różnic kursowych. Zaistniała niedopłata w sensie ekonomicznym może zostać wyrównana odpowiednią dopłatą przez kontrahenta. —Anna Kiersnowska-Drzewiecka Zdaniem autorki Anna Kiersnowska-Drzewiecka, doradca podatkowy w ECDDP sp. z Warto ustalić kurs w umowie z kontrahentem Aby uniknąć ewentualnych różnic we wpłatach należności, w przypadku gdy faktura jest wystawiona w walucie obcej, a wpłata następuje odwrotnie – w złotych, strony mogą ustalić i przyjąć w umowie lub np. w uwagach na fakturze odpowiedni kurs przeliczeniowy do dokonywania płatności przez kontrahenta. Właściwe w tym wypadku byłoby wskazanie średniego kursu NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień uzyskania przychodu przez podatnika (na fakturze należałoby zaznaczyć datę dzienną tego kursu). Takie działanie pozwoliłoby uniknąć sytuacji nadpłaty lub niedopłaty w realizacji transakcji. Z kolei w przypadku wystawienia faktury w złotych, gdy zapłata miałaby następować w walucie obcej, nie ma możliwości wskazania, w momencie wystawiania faktury, kursu, który zabezpieczałby interesy podatnika co do wahań kursów waluty wpływających na obowiązek rozpoznania przychodu przez tego podatnika. W momencie wystawiania faktury nie da się bowiem przewidzieć, kiedy kontrahent ureguluje płatność na rzecz podatnika i kiedy płatność ta zostanie zaksięgowana na rachunku bankowym tego podatnika.
W drugim z przedstawionych na wstępie przypadków będziemy mieli do czynienia jeżeli cena za towar/wartość transakcji nie będzie ustalona w EURO tylko w złotówkach, a jedynie płatność za transakcję będzie dokonywana w EURO. W takiej sytuacji na paragonie/fakturze widnieć będzie należność w złotych polskich, a jedynie zapłata
Nasza Spółka planuje rozpocząć współpracę (sprzedaż towarów) na rzecz kontrahenta polskiego, przy czym kontrahent chce aby rozliczenia finansowe dokonywane były w walucie euro. W związku z tym prosimy o odpowiedź, czy dopuszczalnym jest aby pomiędzy dwoma polskimi podatnikami VAT rozliczenia finansowe z tytułu dokonywanej sprzedaży następowały w walucie obcej oraz czy istnieje możliwość wystawiania faktur VAT w tego rodzaju walucie (np. euro). Odpowiadając na zadane pytania, w pierwszej kolejności zwrócić należy uwagę na nowelizację Kodeksu cywilnego. Otóż, począwszy od 24 stycznia 2009 r. uchylona została obowiązująca dotychczas tzw. zasada walutowości uregulowana w art. 358 § 1 ww. Kodeksu nakazująca wyrażanie zobowiązań pieniężnych na obszarze Rzeczpospolitej Polskie tylko w złotych polskich (poza wyjątkami przewidzianymi w ustawie). Obecnie dopuszczalnym jest więc dokonywanie rozliczeń pomiędzy polskimi podmiotami w walucie obcej (np. euro). Jednocześnie w sytuacji, gdy strony wyraziły zobowiązanie kontraktowe w walucie innej niż polska dłużnik (tutaj: kontrahent spółki) i tak może spełnić świadczenie w złotych polskich. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa, orzeczenie sądowe będące źródłem zobowiązania lub czynność prawna zastrzega spełnienie świadczenia w walucie obcej (358 § 1 Kodeksu cywilnego w brzmieniu aktualnym). Polecamy: Nowe technologie w pracy księgowych Brak wytycznych Odnośnie możliwości wystawiania faktur VAT w walucie obcej przez polskiego podatnika (tut. Spółkę) stwierdzić trzeba, iż obowiązujące przepisy w zakresie podatku VAT, a w szczególności regulacje rozporządzenia Ministra Finansów z 28 listopada 2008 r. w sprawie wystawiania faktur , nie określają w jakiej walucie należy wykazywać kwoty ujmowane w treści faktury. Wyjątkiem jest sama kwota podatku VAT, która powinna być wykazywana w złotych polskich, bez względu na walutę, w której ustalona została kwota należności (vide: § 5 ust. 6 rozporządzenia w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług ( 2008 r. Nr 212, poz. 1337). Mając na względzie powyższe stwierdzić trzeba, iż w pełni dopuszczalnym jest, aby Spółka wystawiała na rzecz swojego (polskiego) kontrahenta faktury VAT w walucie euro. Aczkolwiek pamiętać należy, aby kwota podatku VAT była każdorazowo wykazywana w złotówkach. Wymóg ten nie stoi jednak na przeszkodzie określeniu – w treści faktury – kwoty podatku VAT np. zarówno w złotych polskich, jak i w euro. Tego rodzaju faktury (tzw. dwuwalutowe), gdzie odpowiednie kwoty wyrażane są zarówno w złotych polskich, jak i w walucie euro, są często spotykanymi w obrocie gospodarczym. Warto wspomnieć, iż wyrażane w treści faktury VAT kwoty w walucie obcej Spółka powinna przeliczać według kursu średniego danej waluty obcej ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski na ostatni dzień roboczy poprzedzający dzień powstania obowiązku podatkowego (art. 31a ust. 1 ustawy o VAT). Jednakże, w przypadku gdy zgodnie z przepisami ustawy lub przepisami wykonawczymi do ustawy możliwym jest wystawienie faktury przed powstaniem obowiązku podatkowego, a Spółka wystawi ją w przewidzianym przepisami terminie, wówczas kwoty określone w walucie obcej na tej fakturze przelicza się na złote według kursu średniego danej waluty obcej ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski na ostatni dzień roboczy poprzedzający dzień wystawienia faktury (art. 31a ust. 2 ustawa o VAT). Paweł Łabno – ekspert ECDDP Więcej informacji znajdziesz w serwisie MOJA FIRMA Przygotuj się do stosowania nowych przepisów! Poradnik prezentuje praktyczne wskazówki, w jaki sposób dostosować się do zmian w podatkach i wynagrodzeniach wprowadzanych nowelizacją Polskiego Ładu. Tyko teraz książka + ebook w PREZENCIE
Przepisy o tzw. białej liście podatników zostały już opublikowane. Od 1 września przedsiębiorcy zobowiązani będą do dokonywania płatności na rachunki wskazane w wykazie. W innym przypadku, grozić im mogą sankcje – zarówno w CIT/PIT, jak i VAT. Co zatem z płatnościami na zagraniczne rachunki kontrahentów, którzy nie otworzyli rachunku bankowego w Polsce? Literalne brzmienie
Odpowiedź: faktura może zawierać kwoty wyrażone zarówno w euro, jak w zł (w przypadku VAT jest to obowiązek), jednak aby mówić o różnicach kursowych, przychód powinien być wyraźnie wyrażony w walucie obcej. W omawianym przypadku kwota "do zapłaty" powinna być w fakturze wyrażona w powstania różnic kursowych jest, aby zarówno należność, jak i zapłata były wyrażona w zł; w innym przypadku dochodzi do powstania nadpłaty lub zapłaty w zł na konto walutowe spowodowało zapewne, iż bank dokonał przewalutowania otrzymanej wpłaty na euro - a w takim przypadku należy zaksięgować zarówno zapłatę należności (w zł), jak i zakup euro od banku. Uzasadnienie: ustawy o podatkach dochodowych posługują się określeniem "przychody w walutach obcych" oraz "przychód należny wyrażony w walucie obcej". Podobnie art. 30 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 330 z późn. zm.) mówi o składnikach aktywów i operacjach gospodarczych "wyrażonych w walutach obcych". Jeżeli kwota "do zapłaty" zawarta w fakturze została wyrażona w walucie obcej, można moim zdaniem uznać, iż mamy do czynienia z przychodem wyrażonym w walucie obcej - a zatem przy rozliczaniu zapłaty powstaną różnice kursowe. Fakt, iż faktura jest "dwuwalutowa" - zawiera wyliczenie poszczególnych składników w zł - nie powoduje, iż nie mamy do czynienia z należnością (przychodem) wyrażonym w walucie. Szczegółowe zasady wystawiania faktur i dane, które powinny zawierać, określa rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360 z późn. zm.), które w § 5 ust. 7 stanowi, że kwoty podatku wykazuje się w złotych bez względu na to, w jakiej walucie określona jest kwota należności w fakturze. Kwoty na fakturze mogą zatem (a w przypadku VAT nawet muszą) być wyrażone w dwu walutach: euro i zł. Decydująca powinna tu być umowa między podmiotami, która określa, w jakiej walucie dokonywana jest może budzić natomiast fakt, iż kwota w walucie jest zawarta w fakturze jedynie "w notatce". Podatnik naraża się w takim przypadku na ryzyko, iż faktura zostanie uznana za wystawioną w zł - a w takim przypadku przy otrzymaniu zapłaty nie powstaną różnice kursowe, lecz wystąpi nadpłata lub sposób wystawienia faktury spowodował zapewne, iż tak samo uznał jeden z kontrahentów, dokonując zapłaty w zł. W tym przypadku nie ma mowy o powstaniu różnic kursowych. Jeśli otrzymana kwota różni się od kwoty należności wynikającej z faktury, różnica stanowi nadpłatę lub niedopłatę. Aby uniknąć ryzyka i wątpliwości, należy wyraźnie określić w fakturze, iż kwota "do zapłaty" to kwota w od kontrahenta płatności w zł na konto walutowe spowodowało zapewne "przewalutowanie" tej kwoty przez bank - a zatem odkupienie złotówek i sprzedaż euro. W takim przypadku zapłatę za należność należy zaksięgować w kwocie wynikające z przelewu kontrahenta, zaś jako drugą operację zaksięgować zakup euro od banku (po faktycznie zastosowanym przez bank kursie).
Ewidencja zakupu towarów handlowych w ramach WNT – www.poradnikksiegowego.pl. niedziela, 26 listopada 2023 r. rachunkowość finansowa, sprawozdanie finansowe, rachunkowość budżetowa, rozliczenia międzyokresowe, MSR. Zasady prowadzenia ksiąg rachunkowych. Ewidencja księgowa na przykładach liczbowych.
Jednym z elementów pozwu, o którym bezwzględnie trzeba pamiętać składając go do sądu, jest określenie wartości przedmiotu sporu. Co do zasady nie ma z tym większego problemu – najczęściej wszystkie kwoty określone są w złotówkach. Co jednak w sytuacji, kiedy podstawa roszczenia podana jest w innej walucie, najczęściej – w euro? Możliwość wyboru Ustawą z dnia roku o zmianie ustawy Kodeks cywilny oraz ustawy Prawo dewizowe usunięta została ze stanu prawnego zasada walutowości. Miała ona na celu ochronę polskiego systemu monetarnego i uniemożliwiała wybór innej waluty świadczenia niż polski złoty. Aktualne zaś brzmienie art. 358 § 1 KPC kreuje po stronie dłużnika uprawnienie do wyboru waluty świadczenia – pod warunkiem, że w umowie nie zastrzeżono spełnienia go wyłącznie w walucie obcej (tzw. klauzula efektywnej zapłaty). Uprawnienie to przysługuje jedynie dłużnikowi. Wierzyciel natomiast nie ma możliwości wyboru i może domagać się spełnienia świadczenia jedynie w walucie przewidzianej w podstawie zobowiązania. Jeżeli więc strony postanowiły w umowie, że zapłata nastąpi w Euro, wierzyciel w pozwie powinien dochodzić zapłaty w Euro. Potwierdził to Sąd Najwyższy w wyroku z r. (sygn. akt: II CSK 783/14), gdzie wskazał, że wierzyciel nie może domagać się spełnienia świadczenia w walucie polskiej, jeżeli świadczenie pieniężne wyrażono w walucie obcej. Co w takim razie zrobić w sytuacji, kiedy musimy złożyć pozew o zapłatę w w innej niż polska walucie? Czy wartość przedmiotu sporu należy podać w obcej walucie, czy też będziemy tę walutę przeliczać, a jeśli tak, to po jakim kursie? Wartość przedmiotu sporu Zasadą jest wyrażanie wartości przedmiotu sporu w złotych polskich. Jednakże zasada ta nie jest wprost wyrażona w kodeksie postępowania cywilnego. Z uwagi jednak na cel oznaczania wartości przedmiotu sporu, którym jest zastosowanie przepisów dotyczących właściwości sądu, obliczenia opłat oraz kosztów zastępstwa prawnego, oznaczanie wartości przedmiotu sporu w walutach obcych mogłoby prowadzić do licznych nieporozumień i konieczności każdorazowego sprawdzania przez sąd wartości przedmiotu sporu w trybie art. 25 KPC. Takie stanowisko zajął też Sąd Najwyższy w wyroku z r., (sygn. akt. I CR 121/84), w którym stwierdził, że oznaczenie przez powoda wartości przedmiotu sporu z pominięciem obowiązującego kursu walut obcych powinno z reguły spowodować sprawdzenie wartości przedmiotu sporu przez sąd. Skoro żądamy zapłaty w walucie obcej, a wartość przedmiotu sporu musimy podać w złotówkach, musimy wciąż ustalić na jakiej zasadzie winniśmy przeliczyć kwotę na walutę polską. Sąd Najwyższy podaje odpowiedź w innym jeszcze orzeczeniu, a mianowicie w postanowieniu z dnia roku, (sygn. V Cz 49/08). Sąd Najwyższy uznał, że dla określenia wartości przedmiotu sporu lub wartości zaskarżenia w sprawie o roszczenie pieniężne wyrażone w walucie obcej miarodajny jest kurs tej waluty z dnia wniesienia pozwu. Z kolei powoływany już wyżej wyrok Sądu Najwyższego z dnia roku odwoływał się do kursu Narodowego Banku Polskiego. Stanowisko to pozostaje aktualne, szczególnie w świetle art. 358 § 2 kpc, gdzie też jest mowa o kursie średnim NBP. Średni kurs NBP to również kurs do którego odwoła się nasza klauzula wykonalności, o czym niżej. Co natomiast z treścią wyroku? Skoro powód w pozwie żądał zapłaty w Euro, to i wyrok będzie opiewał na Euro. Inny wyrok stanowiłby naruszenie art. 321 § 1 KPC (orzeczenie SN z dn. r., II CKN 712/97, z dn. r., III CK 339/03). Nadanie klauzuli wykonalności Na koniec pozostaje jeszcze rozstrzygnięcie kwestii klauzuli wykonalności. W tym celu sięgnąć należy do rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie określenia brzmienia klauzuli wykonalności z dnia 6 sierpnia 2014 r.( z 2014 r. poz. 1092), który wskazuje, że w przypadku, gdy tytuł egzekucyjny opiewa na świadczenie pieniężne w walucie obcej, sąd lub referendarz sądowy nadając klauzulę wykonalności temu tytułowi zobowiązuje komornika do przeliczenia tego świadczenia na walutę polską. W samej treści klauzuli zaś znajdzie się dodatkowe zdanie: „Sąd / Referendarz sądowy zobowiązuje komornika do przeliczenia świadczenia pieniężnego wyrażonego w walucie obcej na walutę polską według średniego kursu waluty obcej ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski na dzień sporządzenia planu podziału, a jeżeli planu nie sporządza się – na dzień wypłaty kwoty wierzycielowi.” Reasumując, w pozwie zażądamy zapłaty w walucie obcej. Sąd zasądzi nam również zapłatę w tej samej walucie. Dla celu prawidłowego oznaczenia wartości przedmiotu sporu powinniśmy żądaną przez nas kwotę przeliczyć na złotówki według średniego kursu NBP z dnia złożenia pozwu. Treść klauzuli wykonalności będzie wzbogacona o upoważnienie, na podstawie którego komornik wypłaci nam świadczenie –już w złotówkach. Jeśli nie chcesz tracić czasu na samodzielną walkę sądową, nasi prawnicy z chęcią udzielą Ci kompleksowej pomocy. Sprawdź naszą ofertę lub skontaktuj się bezpośrednio z nami, a pomożemy Ci.
Jak ustalać różnice kursowe przy udzielonej pożyczce. Jeśli klient biura udzieli pożyczki innej spółce w walucie obcej, a zwrot otrzyma w złotych, to podatkowo nie powstaną różnice
Spółka z rozważa zaciągnięcie pożyczki w euro od swojego udziałowca. Pieniądze pozyskane z pożyczki ma zamiar przeznaczyć na zakup udziałów w innej spółce. Zgodnie ze wstępnie ustaloną treścią umowy pożyczki, od kwoty głównej będą naliczane odsetki. Mają być one kalkulowane w systemie dziennym i podlegać rocznej kapitalizacji, tzn. kwota naliczonych odsetek corocznie ma zwiększać wartość kwoty głównej pożyczki. Firma podkreśliła, że odsetki mają być spłacone w momencie upływu terminu spłaty pożyczki. Pożyczka ma zostać wypłacona w euro, przy czym część pożyczki zostanie przekazana bezpośrednio na rachunek bankowy sprzedającego udziały, a pozostała część na rachunek bankowy spółki-wnioskodawcy prowadzony w walucie. Strony zamierzają dopuścić w umowie pożyczki możliwość spłaty pożyczki w euro lub złotych. Spółka zauważyła, że gdy spłaci pożyczkę w złotych, to będzie miał zastosowanie kurs walutowy ustalony pomiędzy nią a pożyczkodawcą. Kurs faktycznie zastosowany nie będzie odbiegał o więcej niż 5 proc. od wartości kursu średniego NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień spłaty pożyczki. Spółka zapytała, czy zgodnie z art. 15a ustawy o CIT będzie uprawniona do zaliczenia do przychodów/kosztów podatkowych różnic kursowych skalkulowanych jako różnica pomiędzy wartością pożyczki z dnia jej otrzymania i z dnia jej spłaty. Sama uważała, że przedstawiona przez nią sytuacja dotyczy różnic kursowych uregulowanych w art. 15a ustawy o CIT, niezależnie od tego, czy spłata pożyczki nastąpi w euro czy w złotych. Tłumaczyła, że pożyczka ma być udzielona w euro i w tej samej walucie ma nastąpić jej wypłata. Nie zmienia tego fakt, że spłata może nastąpić w złotych, gdyż będzie równowartością waluty według umówionego kursu. Na dzień spłaty pożyczki zobowiązanie spółki nadal będzie wyrażone w euro. Fiskus odpowiedział, że za różnice kursowe dla celów podatkowych nie mogą być uznane różnice wynikające z kursów walut, jeśli zobowiązanie lub należność pożyczkowa wyrażone są w walucie obcej, a sama zapłata następuje w złotych. Tak samo jest w odwrotnej sytuacji, gdy zobowiązanie bądź należność wyrażone są w złotych, a zapłata następuje w walucie obcej. W ocenie urzędników podatkowe różnice kursowe mogą powstać wyłącznie wtedy, gdy płatności związane z daną transakcją są realizowane w walutach obcych. WSA w Rzeszowie potwierdził stanowisko niekorzystne dla spółki. Również jego zdaniem podatkowe różnice kursowe nie powstaną, gdy zobowiązanie powstało w euro, a jego spłata nastąpiła w złotych według umówionego kursu. Nawet przy założeniu, że nie będzie on odbiegał o więcej niż 5 proc. od średniego kursu NBP. WSA podkreślił, że w takiej sytuacji nie dochodzi do spełnienia ustawowych przesłanek powstania podatkowych różnic kursowych. W efekcie możliwe jest oczywiście powstanie różnic kursowych. Jednak w sprawie chodzi o różnice kursowe zdefiniowane w ustawie o CIT, a nie różnice kursowe w znaczeniu potocznym. Sąd przypomniał, że pożyczka jest neutralna podatkowo i wszystko, co się wiąże z jej spłatą – z wyjątkami określonymi w ustawie (skapitalizowane odsetki, różnice kursowe) – nie będzie przychodem ani kosztem jego uzyskania. Wyjątki te należy interpretować ściśle. A dla powstania podatkowych różnic kursowych konieczne jest powstanie i realizacja zobowiązania w walucie obcej. Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z 28 lipca 2015 r. (I SA/Rz 537/15). —oprac. Aleksandra Tarka Magdalena Zamoyska, doradca podatkowy i starszy menedżer w MDDP Pożyczkobiorcy, którzy zaciągnęli pożyczkę w walucie obcej, ale spłacają ją w złotych, nie powinni rozpoznawać różnic kursowych dla celów podatkowych. Jeżeli spółka otrzymała pożyczkę w euro przy kursie 4,5, to spłacając tę pożyczkę w euro przy kursie na poziomie ok. 4 zł, powinna rozpoznać dodatnie różnice kursowe będące jej przychodem podatkowym. Jeżeli jednak taką pożyczkę spłaciłaby w złotych, przeliczając jej kwotę zgodnie z obowiązującym kursem euro, to nie byłaby zobowiązana do wykazania dodatnich różnic kursowych. Odwrotna sytuacja miałaby miejsce przy rosnących kursach walut. Jeżeli wartość pożyczki zaciągniętej w walucie obcej, a spłacanej w złotych, byłaby większa niż jej wartość z dnia zaciągnięcia, to pożyczkobiorca, chociaż poniósł dodatkowy koszt ekonomiczny związany ze spłatą zobowiązania, nie mógłby go uznać za ujemne różnice kursowe. Sąd uzasadnił jednak w sposób lakoniczny swoje stanowisko, wskazując art. 15a ust. 4 ustawy o CIT. Przepis ten określa, kiedy do obliczenia różnic kursowych należy zastosować faktyczny kurs banku, a kiedy średni kurs NBP. WSA przywołał także wyrok NSA z 3 lutego 2011 r. (II FSK 1682/09) dotyczący zastosowania faktycznego kursu waluty, a nie obowiązku rozpoznania różnic kursowych. Sąd pominął również ust. 7 art. 15a ustawy o CIT, z którego wywodzi się, że każde uregulowanie zobowiązania w walucie obcej, np. w formie potrącenia czy datio in solutum, powoduje powstanie różnic kursowych. Dlatego zastosowanie się do wyroku WSA, szczególnie w przypadku braku wykazania przychodu, wiąże się z ryzykiem podatkowym. Należy też zwrócić uwagę na możliwość zakwalifikowania korzyści lub straty ekonomicznej związanej ze spłacanymi pożyczkami jako przychodu oraz analogicznie kosztu podatkowego innego niż różnice kursowe na podstawie przepisów ogólnych ustawy o CIT, tj. jej art. 12 ust. 1 oraz art. 15 ust. 1. Kierunek ten wskazały sądy administracyjne (NSA w wyrokach z 10 marca 2015 roku, II FSK 635 oraz II FSK 1013/13). Chociaż wyroki te nie dotyczą pożyczek, to zaprezentowana w nich argumentacja może być zastosowana również w ich przypadku.
Podstawowym ryzykiem związanym z udzielaniem kredytu kupieckiego, czyli sprzedaży z odroczonym terminem płatności, jest możliwość braku otrzymania zapłaty za zbywany towar czy świadczoną
Z powodu internacjonalizacji obrotu gospodarczego zdarza się, że strony danej umowy postanawiają, że zapłata za wykonanie jakiejś usługi zostanie wyrażona w innej walucie niż polski złoty. W związku z tym, pojawiają się następujące problemy: czy strony mogą przewidzieć obowiązek zapłaty wyrażony w innej walucie niż złoty polski, czy polski sąd może nakazać zapłatę w tej obcej walucie, jakie są charakterystyczne cechy zobowiązań wyrażonych w walucie powyżej przedstawione aspekty, porusza art. 358 kodeksu cywilnego oraz orzecznictwo i doktryna. Przed zmianą przepisów kodeksu cywilnego, która weszła w życie w dniu 24 stycznia 2009 r., co do zasady wszystkie zobowiązania pieniężne na obszarze Polski mogły być wyrażone jedynie w pieniądzu polskim (z zastrzeżeniem istotnych wyjątków wynikających z Prawa dewizowego oraz z zastrzeżeniem możliwości dokonania spłaty w walucie obcej). Obecnie, jeśli chodzi o zobowiązania powstałe po 24 stycznia 2009 r. i istniejące w tej dacie zobowiązania trwałe, istnieje możliwość wyrażania zobowiązań bezpośrednio w walucie obcej. Oznacza to również, że wierzyciel może złożyć pozew, w którym domagać się może uiszczenia zapłaty w obcej walucie, a sąd, w przypadku uznania tych roszczeń za zasadne, powinien zasądzić zapłatę właśnie w walucie obcej, bez przeliczania jej na złote polskie. W przypadku, jeśli powód będzie domagał się zapłaty w obcej walucie, to sąd, jeśli przeliczy kwotę żądania na walutę polską dopuści się naruszenia art. 321 § 1 kodeksu postępowania cywilnego. W kolejnym etapie procedowania, w postępowaniu egzekucyjnym, zgodnie z art. 783 § 1 zd. 2 sąd powinien nadać klauzulę wykonalności orzeczeniu, w którym zasądza należność w walucie obcej, z zobowiązaniem komornika do przeliczenia tej kwoty na walutę polską według średniego kursu waluty obcej ogłoszonego przez NBP na dzień wypłaty wierzycielowi danej kwoty (albo sporządzenia planu podziału).Aktualnie, jeśli suma pieniężna zobowiązania jest wyrażona w walucie obcej, to dłużnik nie ma obowiązku spełniania świadczenia w tej walucie. Dłużnik mógłby zwolnić się również z zobowiązania, jeśli spłaciłby swój dług w walucie polskiej, zachowując ekwiwalentność zapłaty po przeliczeniu waluty obcej na złotówki. W takim przypadku wierzyciel nie mógłby sprzeciwić się przyjęciu tak wyliczonej sumie pieniędzy przekazanych w polskiej walucie. Wybór waluty, w której dłużnik spłaci zobowiązanie, należy zatem, co do zasady, do dłużnika. Odmiennie jednak, jeśli strony zastrzegłyby w umowie, że zobowiązanie może być wykonane tylko w walucie obcej, to po stronie dłużnika nie ma możliwości zwolnienia się z tego obowiązku poprzez zapłatę w walucie polskiej (tzw. klauzula efektywnej waluty).Art. 358 § 2 wskazuje na sposób obliczenia należności wynikający z wyrażenia zobowiązania w walucie obcej, w przypadku woli dokonania przeliczenia waluty obcej na walutę polską. Co do zasady, wartość waluty obcej określa się według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowego Banku Polskiego z dnia wymagalności roszczenia. Strony czynności prawnej mogą jednak ustalić inny termin lub inny sposób wyliczania należności, w szczególności mogą wskazać, iż kursem będącym podstawą wyliczenia należności będzie kurs z określonego dnia lub strony samodzielnie określą wartość stosunku waluty obcej do waluty polskiej, bez względu na późniejsze zmiany w relacji kursowej (np. 4 zł : 1 euro). W przypadku jeśli jednak dłużnik nie zapłaci zobowiązania w terminie, to kurs przeliczeniowy można ustalić na dzień dokonania zapłaty przez dłużnika. Wyboru w tym zakresie może dokonać wierzyciel, wskazując z reguły na korzystniejszy dla siebie przelicznik walutowy. Ponadto, zgodnie z ogólnymi zasadami dotyczącymi zobowiązań pieniężnych, jeśli po stronie dłużnika wystąpi zwłoka z wykonaniem zobowiązania, wierzyciel będzie mógł doliczyć do zobowiązania głównego odsetki w walucie obcej, w której wyrażono adwokat Marcin Moj oraz adwokat Marcin HołówkaFoto dzięki uprzejmości Stuart Miles / wpisu
W przypadku wystawienia faktury bez obowiązkowego oznaczenia, organ podatkowy może ustalić dodatkowe zobowiązanie podatkowe w wysokości 30% kwoty podatku wykazanej na tej fakturze. Sankcja będzie naliczana wyłącznie od wartości kwoty VAT, która przypada na dostawę towarów i usług objętych obowiązkowym mechanizmem podzielonej
Zgodnie z polskim prawem możliwe jest wystawianie faktur w walcuje obcej między polskimi podmiotami . Ustawa nakazuje jednak wyszczególnienie wartości VAT w PLN na dokumencie. W celu uniknięcia różnic kursowych, wielu kontrahentów wymaga zapłaty naliczonego VAT w PLN oraz kwoty netto w walucie dokumentu. W związku z takim wymaganiem często pojawia się pytanie – w jaki sposób zaksięgować w SAP dokument w dwóch walutach? Niestety taka możliwość nie istnieje – możliwe jest księgowanie dokumentu tylko w jednej walucie dokumentu. Istnieje natomiast możliwość płatności jednego dokumentu w innej walucie niż waluta dokumentu i tak opcja zostanie poniżej przedstawiona. Dokument zawsze zaksięgowany będzie w jednej walucie, natomiast SAP umożliwia wprowadzenie alternatywnej waluty płatności dla pozycji dostawcy lub odbiorcy. Mając włączoną tą funkcjonalność możliwe jest podzielenie pozycji dostawcy na 2 pozycje – kwotę netto i kwotę VAT tak, aby w pozycji VAT podać alternatywną kwotę płatności. System zaksięguje takie dokument z dwoma pozycjami dostawcy. Funkcjonalność składa się z kilku kroków aktywacyjnych, które zostały opisane poniżej. Najpierw należy włączyć pola ‘Waluta płatności’ oraz ‘Kwota w walucie płatności’ w konfiguracji grupy statusów pól – w części ‘Obrót płatniczy’. IMG Rachunkowość finansowa (nowa) –> Ustawienia podstawowe Rachunkowości finansowej (nowej) –> Księgi –> Pola Transakcja OBC4 – Definiowanie wariantów statusów pola Następnie należy się upewnić czy w ustawieniach kodów księgowania te same pola nie są zaznaczone jako ‘Ukrywanie’. Jeżeli tak, to należy je ustawić przynajmniej jako wpis opcjonalny. Ustawienia kodów księgowania można ustawić w konfiguracji znajdującej się pod ścieżką: IMG Rachunkowość finansowa (nowa) –> Ustawienia podstawowe Rachunkowości finansowej (nowej) –> Księgi –> Pola Transakcja OB41 – Definiowanie kodu księgowania Kolejnym krokiem jest umożliwienie podziału dokumentu na kilka pozycji tak, aby faktury nie musiały być wprowadzane za pomocą transakcji FB01. Podział dokumentu aktywowany jest na poziomie jednostki gospodarczej. IMG Rachunkowość finansowa (nowa) –> Ustawienia podstawowe Rachunkowości finansowej (nowej) –> Globalne parametry dla jednostki gospodarczej Transakcja OBY6 – Sprawdzenie i uzupełnienie parametrów globalnych W ustawieniach należy włączyć opcję ‘Umożliwienie podziału kwoty’ Funkcja ta aktywuje nową zakładkę ‘Podział kwoty’ w transakcjach typu ENJOY (takich jak FB60, MIRO itd.): Od tego momentu można dzielić dokument na kilka linii. Przykład z księgowaniem dokumentu poprzez FB60, gdzie kwota faktury wynosi 1230 EUR, z czego 230 EUR to kwota VAT. W zakładce ‘Podział kwoty’ wartości mogą zostać podzielone na 2 części: kwotę netto i VAT: W podziale kwoty wprowadzane są tylko kwoty w walucie dokumentu. W celu zmiany wartości w walucie płatności, należy dokument zasymulować i w klikać się pozycję dostawcy z kwotą VAT: W wybranej pozycji należy wprowadzić walutę płatności oraz kwotę w walucie płatności. Oba pola również można wypełnić podczas zmiany zaksięgowanego dokumentu (poprzez transakcję FB02). W przypadku transakcji MIRO, czyli faktur w odniesieniu do zamówień, system nie pozwala na zmianę pozycji w symulacji dokumentu. W takim dokumencie można jedynie podzielić kwoty, natomiast same wartości płatności, należy wprowadzić poprzez zmianę zaksięgowanego dokumentu. Co ważne, jeżeli zapomniano podzielić płatności w momencie księgowania, to nie da się już podzielić pozycji w inny sposób niż storno dokumentu i ponownie zaksięgowanie. W programie płatności, system tworzy dwie osobne płatności – jedną dla kwoty netto a drugą na kwotę VAT: W powyżej podany sposób można podzielić kwoty płatności dla kontrahenta w celu płatności kwoty VAT w PLN.
Ulga na złe długi a zapłata tylko podatku VAT. W wielu przypadkach podatnicy regulują tylko podatek VAT. Tym samym w takiej sytuacji podatnik nie płaci za całą fakturę. Przykład 1. Podatnik dokonał zakupu materiałów do produkcji. W związku z załamaniem się rynku nie posiadał środków finansowych, aby zapłacić sprzedawcy za towar.
Od 1 listopada 2019 r. ustawodawca wprowadził obowiązkowy split payment dla niektórych branż. Wielu podatników nadal nie wie, w jakich okolicznościach muszą stosować mechanizm podzielonej płatności. W wielu przypadkach wolą oni zapłacić metodą podzielonej płatności, aby nie narazić się na sankcje. Obowiązkowy split payment a faktury walutowe - czy również ma zastosowanie?Split payment – czy jest obowiązkowy?W myśl art. 108a ust. 1a ustawy o podatku od towarów i usług (dalej ustawa o VAT), przy dokonywaniu płatności za nabyte towary lub usługi wymienione w załączniku nr 15 do ustawy, udokumentowane fakturą, w której kwota należności ogółem stanowi kwotę, o której mowa w art. 19 pkt 2 Ustawy Prawo przedsiębiorców, podatnicy są obowiązani zastosować mechanizm podzielonej że zgodnie z art. 19 pkt 2 ustawy Prawo przedsiębiorców, dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku, gdy jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza 15 000 zł lub równowartość tej kwoty. Przy tym transakcje w walutach obcych przelicza się na złote według średniego kursu walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania transakcji. Przykład prowadzący warsztat samochodowy zakupił 10 lipca 2021 r. części samochodowe. Wartość zakupu wyniosła 18 000 zł. Podatnik otrzymał fakturę bez żadnej adnotacji. Czy powinien on powyższą fakturę zapłacić mechanizmem podzielonej płatności?Tak, w tym przypadku podatnik powinien dokonać płatności za pomocą mechanizmu podzielonej płatności. Części samochodowe znajdują się w załączniku nr 15 do ustawy o VAT. Co istotne, w tym przypadku wartość sprzedaży przekroczyła kwoty 15 000 zł. Brak adnotacji o konieczności zapłaty za pomocą MPP nie wpływa w żaden sposób na konieczność zapłaty zgodnie z powyższymi prowadzący serwis komputerowy zakupił w hurtowni dyski SSD. Wartość zakupu wyniosła 3560 zł. Podatnik otrzymał fakturę z adnotacją „mechanizm podzielonej płatności”. Hurtownik tłumaczy, że jego księgowa twierdzi, że musi on na każdej fakturze umieszczać powyższą adnotację ze względu na rodzaj sprzedawanych towarów (znajdujących się w załączniku nr 15). Czy w takiej sytuacji kupujący musi dokonać zapłaty za pomocą mechanizm podzielonej płatności?W tym przypadku podatnik nie ma obowiązku zapłaty za pomocą mechanizmu podzielonej płatności, mimo że na fakturze znajduje się adnotacja „mechanizm podzielonej płatności”.Transakcje dotyczące towarów lub usług spoza załącznika nr 15 albo opiewające na kwoty mniejsze niż 15 000 zł, nie są objęte obowiązkowym split split payment a faktury walutowe - zapłataSplit payment odnosi się wyłącznie transakcji krajowych. Tym samym mechanizm podzielonej płatności nie dotyczy transakcji dokonywanych z kontrahentami z zagranicy. W wielu jednak przypadkach polskie podmioty są częścią międzynarodowych grup bądź z nimi współpracują. W takich sytuacjach krajowi podatnicy są obowiązani stosować do wszystkich transakcji rozliczenia w walutach jest podwykonawcą robót budowlanych dla międzynarodowego koncernu budowlanego. Z podpisanej umowy wynika, że wszelkie transakcje dokonywane pomiędzy stronami umowy będą rozliczane w euro. Powyższe ustalenia dotyczą zarówno transakcji krajowych, jak i zagranicznych. Podatnik zastanawia się, jak rozliczać faktury objęte obowiązkowym split przypadku transakcji zagranicznych przedsiębiorca nie ma obowiązku rozliczania faktur za pomocą mechanizmu podzielonej wykonuje jednak również czynności wykonywane na budowach w Polsce. W takiej sytuacji, mimo że faktura jest w walucie, musi on dokonać płatności za pomocą split payment. Podsumowując, możemy umówić się z kontrahentem na rozliczenia w walucie obcej, jednak w sytuacji, w której przedmiotem transakcji są towary z załącznika nr 15 do ustawy o VAT, podatek musi być zapłacony w złotówkach z użyciem komunikatu przelewu. Inny sposób zapłaty naraża przedsiębiorcę na praktyce podatnicy zastanawiają się, jak dokonać płatności za faktury wyrażone w walucie otrzymał fakturę na kwotę 18 000 euro za usługi budowlane wykonane w Polsce. Jak w praktyce dokonać płatności?W tym przypadku zapłata wartości netto wynikającej z faktury może być dokonana w dowolny sposób np. na rachunek walutowy. Natomiast zapłata kwoty odpowiadającej kwocie podatku VAT wynikającej z otrzymanej faktury musi być dokonana na rachunek VAT. W sytuacji faktury wystawionej w walucie obcej VAT musi zostać zapłacony w złotówkach z użyciem komunikatu przelewu. W praktyce musimy dokonać dwóch przelewów: jeden na rachunek walutowy, drugi na rachunek split payment – faktury w waluciePodatnicy obowiązani do stosowania obowiązkowego split payment muszą się liczyć z sankcjami. Zgodnie z przepisem art. 108a ust. 7 ustawy o VAT w razie stwierdzenia, że podatnik dokonał płatności wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 108a ust 1 a tj. z pominięciem split payment, organ podatkowy ustala dodatkowe zobowiązanie podatkowe w wysokości odpowiadającej 30% kwoty podatku przypadającej na nabyte towary lub usługi wymienione w ustawie w załączniku nr 15. wykazane w fakturze, której dotyczy otrzymał fakturę w walucie obcej za usługi budowlane. Usługa została wykonana w kraju przez podatnika podatku VAT. Kwota na fakturze wynosi 60 000 euro. Podatnik uznał, że skoro faktura jest w euro, to nie musi on dokonać płatności z zastosowaniem mechanizmu podzielonej takiej sytuacji organ podatkowy może nałożyć na podatnika sankcję. Fakt, że faktura jest w euro, nie ma tutaj żadnego sankcji podatnik może uniknąć w przypadku, gdy dostawca lub usługodawca rozliczył całą kwotę podatku wynikającą z faktury, która została zapłacona z naruszeniem art. 108a ust. 1a ustawy o podatnicy muszą zwracać szczególną uwagę w przypadku otrzymywania faktur w walutach obcych. Przede wszystkim muszą dokonać sprawdzenia, czy są obowiązani do stosowania mechanizmu podzielonej płatności. Co istotne, faktury w walutach nie uchronią podatników przed koniecznością stosowania split payment. Split payment w systemie systemie w łatwy sposób możesz pilnować płatności w split payment, dzięki oznaczaniu jej przy księgowaniu. W tym celu otrzymaną fakturę zakupu objętą mechanizmem podzielonej płatności ujmuje się schematem: WYDATKI » KSIĘGOWANIE » DODAJ » FAKTURA VAT. W oknie które się otworzy uzupełniamy dane zgodnie z fakturą oraz wybieramy właściwy rodzaj wydatku. W podzakładce IMPORT Z ZAGRANICY I INNE ZAAWANSOWANE zaznaczamy opcję PODZIELONA zapisaniu faktury pojawi się przy niej ikona dolara informująca o split payment:Dodatkowo możliwe jest filtrowanie wydatków z oznaczoną metodą płatności za pomocą filtra STAN PŁATNOŚCI - PODZIELONA w zakładce WYDATKI » KSIĘGOWANIE możliwe jest wygenerowanie pliku z płatnością split payment, który można eksportować do banku. W tym celu należy oznaczyć wydatki, które mają zostać opłacone w split payment i skorzystać z opcji EKSPORT DO BANKU » SPLIT informacji w temacie split payment w systemie znajduje się w artykułach pomocy:Split payment - jak ująć fakturę z adnotacją i dokonać przelewu w systemie wfirma?Faktura z adnotacją mechanizm podzielonej płatności - jak wystawić?
Co istotne uprawnienie to przysługuje jedynie dłużnikowi. Wierzyciel nie ma już wyboru i może żądać zapłaty jedynie w walucie, w której wyrażone jest zobowiązanie. Skoro wiec strony postanowiły w umowie, że zapłata nastąpi w Euro i faktura opiewa na Euro, wierzyciel w pozwie powinien dochodzić zapłaty w Euro.
Z punktu widzenia problemu waluty zobowiązania, w szczególności zobowiązania umownego, podstawowe znaczenie ma art. 358 kodeksu cywilnego. Zgodnie z treścią art. 358 § 1 Kodeksu cywilnego: „Jeżeli przedmiotem zobowiązania jest suma pieniężna wyrażona w walucie obcej, dłużnik może spełnić świadczenie w walucie polskiej, chyba że ustawa, orzeczenie sądowe będące źródłem zobowiązania lub czynność prawna zastrzega spełnienie świadczenia w walucie obcej”.Natomiast § 2, wskazuje, że: „Wartość waluty obcej określa się według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia wymagalności roszczenia, chyba że ustawa, orzeczenie sądowe lub czynność prawna stanowi inaczej. W razie zwłoki dłużnika wierzyciel może żądać spełnienia świadczenia w walucie polskiej według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia, w którym zapłata jest dokonana”. W związku z przedstawioną regulacją, nasuwają się następujące praktyczne nie ma wątpliwości, co do możliwości wyrażania zobowiązania w walucie obcej. Zobacz: Czy podwykonawca może żądać zapłaty od inwestora? Cena w umowie sprzedaży może zostać wyrażona w walucie polskiej, ale równie dobrze może zostać określona w walucie obcej, np. w euro bądź USD. Zobowiązanie w walucie – zapłata w złotówkach Ustawodawca przyjął szczególną regułę interpretacyjną, zgodnie z którą, jeżeli zobowiązanie opiewa na walutę obcą, to o ile co innego nie wynika z jego treści (np. z treści umowy sprzedaży), dłużnik może spełnić świadczenie w walucie polskiej. Stwierdzenie to ma doniosłe praktyczne konsekwencje. Wskazana reguła jest dość nieintuicyjna i może prowadzić do rezultatów, nie do końca zgodnych z zamiarem stron. Z czego to wynika? Trudno zaprzeczyć twierdzeniu, że jeżeli strony określają świadczenie w walucie obcej, to ich celem jest uzyskanie zapłaty właśnie w tej walucie. W związku z tym trzeba stwierdzić, iż wskazany na wstępie przepis (§ 1), wyraża regułę przeciwną do tej, jaka – w typowych sytuacjach – zgodna jest z zamiarem stron umowy. Dlatego może się okazać, że ze względu na zastosowanie art. 358 § 1 interes wierzyciela nie zostanie zaspokojony – otrzyma on świadczenie inne niż to, którego można uniknąć takiej sytuacji?W tym celu należy wyraźnie zastrzec w umowie obowiązek spełnienia świadczenia w walucie obcej. Oznacza to, że strony powinny wyraźne wskazać, że wyłączają możliwość spełnienia świadczenia w walucie polskiej (tzw. efektywne zastrzeżenie waluty obcej). Prawo a nie obowiązek Treść art. 358 § 1 wskazuje, że co do zasady (jeżeli co innego nie wynika z treści zobowiązania), dłużnik może spełnić świadczenie w walucie polskiej. Jest to jego możliwość a nie obowiązek. Oznacza to, że jeżeli świadczenie pieniężne zostało wyrażone w walucie obcej, to co do zasady, wierzyciel nie może żądać spełnienia świadczenia w walucie polskiej. Dotyczy to także sytuacji, kiedy dłużnik popadnie w zwłokę (tj. z własnej winy nie spełni w terminie świadczenia). Pozornie mogło by się wydawać, że z treści art. 358 § 2 zd. 2 wynika, iż w sytuacji zwłoki dłużnika, wierzyciel domagać się zapłaty w walucie polskiej. Taka interpretacja tego przepisu byłaby błędna. Oznacza to, że również w przypadku zwłoki, dłużnik może spełnić świadczenie według własnego wyboru, albo w walucie obcej albo w walucie polskiej. Natomiast, jeżeli dłużnik będący w zwłoce będzie chciał dokonać zapłaty w walucie polskiej, to wierzyciel będzie mógł wybrać odpowiedni dla siebie można wypłacić wynagrodzenie w walucie obcejMówiąc inaczej, wierzyciel będzie mógł zdecydować, czy waluta obca ma być przeliczana według kursu z dnia wymagalności (dzień następujący po upływie terminu zapłaty) roszczenia czy z dnia rzeczywistej zapłaty. Strony umowy sprzedaży zastrzegły, że cena (100 euro) zostanie zapłacona do 10 stycznia (termin spełnienia świadczenia). Strony nie zastrzegły wyraźne w umowie, że zapłata powinna być dokonana w euro. W takiej sytuacji kupujący może dokonać zapłaty w euro albo w walucie polskiej (według kursu średniego ogłaszanego przez NBP z dnia wymagalności, tj. 11 stycznia).Sprzedawca nie może żądać zapłaty w walucie polskiej. Natomiast, jeżeli kupujący popadnie w zwłokę (tzn. z własnej winy nie dokona zapłaty do 10 stycznia włącznie), i będzie chciał dokonać zapłaty w walucie polskiej, to sprzedawca będzie mógł określić, według jakiego kursu ma nastąpić przeliczenie euro na złotówki-czy według kursu z dnia wymagalności świadczenia,- czy według kursu z dnia rzeczywistego spełnienia świadczenia. Jaki kurs waluty?Należy wskazać, że zgodnie z art. 358 § 2 kurs, po jakim ma nastąpić przeliczenie waluty obcej na polską, został odniesiony do kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski (z dnia wymagalności świadczenia, bądź z dnia rzeczywistego dokonania zapłaty). Strony mogą w umowie inaczej określić ten przelicznik. Z punktu widzenia wierzyciela, ważne jest to, że w typowych sytuacjach, przeliczenie waluty obcej na złotówki, według kursu średniego NBP, nie pozwoli mu na zakup waluty obcej w ilości wynikającej z treści zobowiązania. Wynika to z faktu, że średni kurs walut ogłaszany przez NBP zwykle odbiega nieco od kursu rzeczywistej wymiany na rynku. Dlatego w interesie wierzyciela jest zastrzeżenie w umowie efektywnej zapłaty w walucie obcej albo przynajmniej wskazanie innego (niż średni kurs NBP) podkreślić, że nawet efektywne zastrzeżenie waluty obcej, może być niewystarczającym środkiem ochrony wierzyciela. Będzie tak w sytuacji, kiedy w wyniku egzekucji bądź upadłości dłużnika, wierzyciel otrzyma zapłatę w walucie określić cenę w umowie sprzedażyW tym przypadku, jeżeli wierzyciel poniesie z tego powodu szkodę, to będzie mógł dochodzić jej naprawienia. Wysokość potencjalnego odszkodowania, obejmować będzie przede wszystkim koszty nabycia waluty, w jakiej dłużnik miał spełnić świadczenie.
. 3sioha9syd.pages.dev/3963sioha9syd.pages.dev/5393sioha9syd.pages.dev/5003sioha9syd.pages.dev/6433sioha9syd.pages.dev/783sioha9syd.pages.dev/6403sioha9syd.pages.dev/153sioha9syd.pages.dev/7683sioha9syd.pages.dev/3363sioha9syd.pages.dev/9623sioha9syd.pages.dev/6303sioha9syd.pages.dev/813sioha9syd.pages.dev/5853sioha9syd.pages.dev/7683sioha9syd.pages.dev/64
zobowiązanie w pln zapłata w euro
