Endoproteza biodra to zabieg, podczas, którego naturalny staw biodrowy zastąpiony zostaje sztucznym. Całkowita alloplastyka stawu biodrowego należy do najczęściej wykonywanych operacji z zakresu endoprotezoplastyki. Oprócz niej wyróżnić można także inne zabiegi przeprowadzane na tym stawie, jak alloplastyka połowiczna, kapoplastykaPomimo postępu w metodach leczenia złamań, unieruchomienie na okres sześciu tygodni pozostaje najczęściej stosowanym rozwiązaniem w przypadku złamania kości dystalnego odcinka kości kostki bocznej zwykle goją się w ciągu 6–8 tygodni. W przypadku gdy doszło do istotnego przemieszczenia złamania, towarzyszy mu uszkodzenie więzozrostu piszczelowo-strzałkowego lub inne złamania, może być konieczne leczenie można chodzić ze złamaną kością strzałkową?Złamanie kości strzałkowej w jej środkowej części nie zawsze wymaga umieszczenia kończyny w gipsie. Położona w pobliżu piszczel może w wielu przypadkach pełnić funkcję rusztowania dla gojącej się strzałki, dzięki czemu do wyleczenia wystarcza jedynie czasowe unieruchomienie gips po złamaniu?Jak długo noga pozostanie w gipsie? Po złamaniu trzeba liczyć się z tym, że noga pozostanie w gipsie od 4 do 8 tygodni. Czas potrzebny na powrót do sprawności zależy oczywiście od rodzaju złamania – tego, czy konieczna była operacja – i ogólnego stanu zdrowia nosi się gips?Usztywnienie i stabilizacja jest konieczna do zastosowania na okres zwykle od jednego do dwóch miesięcy. Względnie długi czas pozostawienia nogi w gipsie jest uzależniony ściśle od długości procesu regeneracji kości, który trwa średnio do ośmiu czasu zrasta się złamana kość?Całkowity zrost kostny osiągany jest dopiero po 6 miesiącach w zależności od rodzaju złamania i wieku długo goi się pęknięcie kości?Proces zrostu kości trwa bowiem ok. 6 tygodni. Ocena wyników leczenia zachowawczego jest możliwa do dokonania po ok. 3 miesiącach od złamania, można zacząć chodzić po złamaniu kości udowej?Pacjent powinien zacząć jak najszybciej chodzić, najlepiej już na drugi dzień po zabiegu. Uchroni to przed zakrzepicą i odleżynami, oraz przyspieszy regenerację przy złamaniu kostki można chodzić?Jeśli kontuzja leczona jest zachowawczo, chodzenie o kulach ortopedycznych można rozpocząć właściwie od razu. Jeśli konieczne było przeprowadzenie zabiegu, poruszanie się przy użyciu kul można rozpocząć 3-4 dni po operacji (bez obciążania kończyny).Jak wygląda złamanie piszczela?Z czasem ból staje się bardziej dokuczliwy, nawet podczas codziennych czynności. Może być głęboki, ostry, przechodzący jakby na zewnątrz kończyny. Na kości często pojawia się wyczuwalne zgrubienie, obrzęk i zaczerwienienie lokalizujące miejsce rozpoznać że gips jest za ciasny?Założony gips będzie sprawiał wrażenie zbyt małego (ciasnego). Nie jest to pożądane następstwo i w takiej sytuacji także należy udać się do lekarza specjalisty. Objawem zbyt ciasnego opatrunku gipsowego mogą okazać się stale siniejące palce zagipsowanej orteza jest lepsza od gipsu?Ortezy mają za zadanie unieruchomić uszkodzony staw, partie mięśni lub np. odcinek kręgosłupa oraz utrzymać je w jednej pozycji. Ich przewaga nad stosowanym kiedyś powszechnie do tego celu gipsem polega na tym, że są znacznie lżejsze i bardziej elastyczne, a co za tym idzie ułatwiają wynosi odszkodowania za złamanie kostki bocznej?Urazy Palców stopy, Podudzia, Kolana, uda i stawu biodrowegoUrazy nogi i ich następstwaProcent trwałego lub stałego uszczerbku na zdrowiuUdo i staw biodrowy:Złamanie kości udowej (w zależności od stopnia zmian)1 – 40Staw rzekomy kości udowej, ubytki kości udowej (w zależności od stopnia zmian)40 – 60Ile nosi się gips na kostce?Zwykle złamania kostki bocznej odbywają się bez przemieszczenia. Lekarz umieszcza stopę w longecie gipsowej, zwykle na okres 4-5 długo nosi się gips na ręce?W zależności od typu złamania usztywnienie nosi się od 3 do 6 tygodni. Konieczny jest temblak na rękę – inaczej zrobi się obrzęk. Dzięki temu odciąża się też staw ramienny (bark). Zwracajmy uwagę, czy gips nie jest za ciasny i czy nie puchną rozpoznać zrost kości?Kości po złamaniu mogą wywoływać nienaturalne ułożenie kończyn. Zwykle pojawia się również obrzęk, wyraźny krwiak lub zasinienie, uczucie mrowienia, zaburzenia czucia, czy trzeszczenie w wyniku ocierania się o siebie uszkodzonych fragmentów kości. Zginacze stawu biodrowego - co to jest? Niewiele osób potrafi bezbłędnie umiejscowić tę partię mięśni w swoim ciele. Choć staw biodrowy coś powinien nam podpowiadać, to jednak nie kojarzymy zginaczy bioder jako odpowiedzialnych za unoszenia kolana czy stopy. A zginacze stawu biodrowego pracują cały czas. Jak je ćwiczyć? Poznaj ćwiczenia wzmacniające zginacze stawu biodrowego. Orteza to rodzaj aparatu ortopedycznego, który pełni podobną funkcję, jak gips - utrzymuje staw w jednej, stałej pozycji. Ponadto ortezy są lekkie i ułatwiają poruszanie się. To cechy, których gips nie posiada, dlatego ortezy często są dla niego alternatywą. Jakie są rodzaje, funkcje i zastosowania ortez? Kiedy gips można zastąpić ortezą? ORTEZY - rodzaje, funkcje i zastosowanie Orteza to rodzaj stabilizatora, który, podobnie jak gips, utrzymuje staw w jednej, stałej pozycji. Element usztywniający w ortezach stanowią poduszki powietrzne, które znajdują się między warstwami tkaniny, a ich miękkie brzegi chronią skórę przed otarciami. Nowoczesne ortezy są wykonane z materiałów, które przepuszczają powietrze i pozawalają na szybsze odprowadzenie wilgoci. Ponadto, dzięki działaniu kompresyjnemu, podnoszą i utrzymują stałą temperaturę wokół danego stawu. Ortezy produkowane są w kilku rozmiarach, w związku z tym bez problemu można dobrać ten odpowiedni. Wyróżnia się trzy rodzaje ortez - sztywne, półsztywne oraz elastyczne. Podstawową funkcją ortezy jest stabilizacja stawów kończyn i grup mięśni. Dzięki niej możliwe jest unieruchomienie chorego stawu, odciążenie go oraz korygowanie niewłaściwej pozycji ciała. W związku z tym ortezy mogą być używane nie tylko przy urazach, np. skręceniach stawów skokowych czy zerwaniu ścięgna Achillesa, lecz także przy dysfunkcjach neurologicznych, chorobach reumatycznych, jak również po zabiegach operacyjnych. Rodzaje ortez, ich funkcje i zastosowanie 1. Ortezy kręgosłupa odcinek szyjny kręgosłupa - do tej grupy zalicza się kołnierze ortopedyczne, które są stosowane przy podejrzeniu urazu kręgosłupa. Kołnierze stosuje się także w leczeniu schorzeń mięśni szyi i w zmianach zwyrodnieniowych szyjnego odcinka kręgosłupa odcinek piersiowy kręgosłupa - do tej grupy zalicza się korektory postawy, takie jak prostotrzymacze i ósemkowe pasy obojczykowe. Prostotrzymacze stosuje się u osób, które garbią się lub mają kifozę. Z kolei pasy obojczykowe są stosowane głównie u osób po ciężkich uszkodzeniach stawu barkowo-obojczykowego odcinek lędźwiowo-krzyżowy kręgosłupa - ortezy, których zadaniem jest stabilizacja tego odcinka kręgosłupa, stosuje się u osób z zespołem bólowym kręgosłupa lędźwiowego i po złamaniach trzonów kręgów (także w przebiegu osteoporozy). 2. Ortezy kończyn górnych stawu barkowego - ich celem jest ustabilizowanie ramienia w pozycji anatomicznej. Stosuje się je w rekonwalescencji po operacjach w obrębie stawu barkowego, jak również przy przeciążeniach ścięgien i naciągnięciach więzadeł. Profilaktycznie mogą je stosować osoby, które podczas wykonywania ciężkiej pracy fizycznej są narażone na przeciążenie mięśni tej części ciała. stawu łokciowego i przedramienia pozwalają kontrolować regulację kąta zgięcia i wyprostu stawu łokciowego oraz posiadają funkcję blokady kończyny w wyproście. Tego typu ortezy pełną bardzo ważną rolę przy zespołach bólowych typu łokieć tenisisty i golfisty. Znajdują zastosowanie także jako ochrona przed urazami (w tym celu mogą być stosowane np. przez koszykarzy) dłoni i stawu nadgarstkowego - tego typu ortezy wzmacniają słabe i kontuzjowane nadgarstki. Mogą je stosować także osoby zmagające się zespołem cieśni nadgarstka 3. Ortezy kończyn dolnych stawu biodrowego i uda pełnią dwie funkcje: unieruchamiają staw biodrowy i pozwalają kontrolować ruch w jego obrębie. Są stosowane podczas nauki chodzenia u osób po leczeniu operacyjnym stawu kolanowego i podudzia - są stosowane nie tylko w celu doleczania już uszkodzonej kończyny (kontuzje i stany zapalne stawu kolanowego i podudzia), lecz także w celu profilaktyki urazów, w związku z tym mogą ich używać osoby uprawiające sport stawu skokowego i stopy nie tylko stabilizują i unieruchamiają, lecz także zabezpieczają staw skokowy przed ewentualnymi urazami. Znajdują zastosowanie w rehabilitacji po skręceniach i złamaniach stawu skokowego, zwłaszcza po urazach ścięgna Achillesa, i przy zmianach zwyrodnieniowych stawu skokowego Alloplastyka stawu biodrowego to zabieg, po którym stosunkowo szybko można dojść do siebie, ale nieodzownym elementem jest rehabilitacja. Oto kilka prostych ćwiczeń, które w porozumieniu z rehabilitantem, możesz wykonywać w domu. 1. Wyprost kolana na siedząco. To ćwiczenie możesz wykonywać już pierwszej doby po zabiegu. Odpowiedzi kaśka' odpowiedział(a) o 19:25 palca nie wsadzaja w gips, tylko masz taki metal usztywniajacy... :) blocked odpowiedział(a) o 19:26 no taki jak np. (sorki , ale dziś mam takie skojarzenia) jakbyś ją założył/a na palec tylko grubsza i twardsza ^^mój brat kiedyś miał nina~~~ odpowiedział(a) o 19:28 ja wiem wiem to metalowe to szyna ale słyszałam że gips też jest kaśka' odpowiedział(a) o 22:36 Nie mowiłam o szynie... Mój brat miał złamany, nie wzieli mu w gips, tylko mial taki metal usztywniajacy i to obwiazane bandarzem... I byl sztywny... :) kubahaha odpowiedział(a) o 20:13 Uważasz, że znasz lepszą odpowiedź? lub Ruchy w stawie biodrowym i wykonujące je mięśnie: Zginanie do przodu: prosty uda (rectus femoris) pp. kolec biodrowy przedni dolny. pk. guzowatość piszczeli. biodrowo - lędźwiowy (m. iliopsoas) pp. 12 kręg piersiowy i lędźwiowe od 1-4. pk. krętarz mniejszy. napinacz powięzi szerokiej (tensor fasciae latae) Odczuwasz nawracający ból w pachwinie podczas uprawiania sportu? Sprawdź, co może być tego przyczyną i jakie badania powinieneś wykonać, by rozpocząć leczenie i jak najszybciej powrócić do ulubionych aktywności. Dyskomfort lub ból w okolicy pachwiny podczas aktywności fizycznej może świadczyć o początkach zmian zwyrodnieniowych stawu biodrowego. Duże znaczenie w rozwoju tych zmian ma niekorzystna anatomiczna budowa stawu biodrowego lub choroby stawów przebyte w dzieciństwie. Niedopasowanie głowy kości udowej do panewki stawu biodrowego określa się terminem konfliktu udowo-panewkowego (FAI, femoroacetabular impingement). Choroba zwyrodnieniowa biodra we wczesnym stadium może dawać subtelne objawy, których nie należy lekceważyć. Na nasilenie problemów z biodrami narażone są głównie osoby trenujące dyscypliny angażujące staw biodrowy w pełnym dostępnym zakresie ruchomości, np. gimnastyka, taniec akrobatyczny, judo, karate. Ponadto ból bioder może pojawić się u częstych bywalców siłowni, którzy wykonują głębokie przysiady i wykroki z obciążeniem. Jak wygląda zdrowy staw biodrowy? Staw biodrowy zbudowany jest z kulistej głowy kości udowej oraz panewki utworzonej przez kości miednicy. Obie powierzchnie pokryte są chrząstką stawową. Panewkę stawu biodrowego uzupełnia ważna struktura zwana obrąbkiem stawowym. Obrąbek stawowy poprawia stabilność stawu biodrowego, dopasowując do siebie powierzchnie stawowe oraz utrzymując ujemne ciśnienie wewnątrz torebki stawu biodrowego. Ponadto obrąbek stawowy działa jak amortyzator, ograniczając przeciążenia chrząstki stawowej w trakcie chodzenia i aktywności sportowej. Zdrowy staw biodrowy zapewnia na bezbolesne przybieranie pewnych pozycji lub wykonywanie określonych ruchów. Zdrowe biodro pozwala na bezbolesne przyciągnięcie ugiętej nogi w kolanie do klatki piersiowej, swobodne siedzenie na niskim stołku z założeniem nogi na nogę, siad płotkarski, stanięcie w szerokim rozkroku czy uniesienie prostej nogi nad podłoże w pozycji leżenia na brzuchu. Możliwe powinno być także bezbolesne wykonanie kilku podskoków na jednej nodze. Są to tylko przykłady pozycji lub czynności, które powinny być komfortowe dla zdrowego stawu biodrowego. Dlaczego warto zbadać biodra u ortopedy? Brak świadomości konfliktu udowo-panewkowego może spowodować szybsze zużywanie się chrząstki stawu biodrowego i/lub uszkodzenie obrąbka. U niektórych osób może to w przyszłości oznaczać konieczność wszczepienia endoprotezy stawu biodrowego. Objawy konfliktu udowo-panewkowego mogą być łagodzone rehabilitacją i odpowiednią modyfikacją aktywności fizycznej. Aby zniwelować skutki konfliktu, lekarz może zaproponować artroskopowe opracowanie stawu biodrowego. Wczesne wykrycie i świadomość problemu wiąże się więc z podjęciem odpowiednich działań, które mogą uchronić od bólu biodra i zapobiec operacji endoprotezoplastyki w późniejszym okresie życia. Skąd się bierze konflikt udowo-panewkowy? Konflikt panewkowo-udowy może wynikać ze schorzeń wieku dziecięcego obejmujących staw biodrowy, np. choroby Perthesa (jałowej martwicy głowy kości udowej) lub młodzieńczego złuszczenia głowy kości udowej. Choroby te zwiększają ryzyko deformacji głowy kości udowej. Wskutek tego zostaje utracona kongurencja stawu biodrowego – powierzchnie stawowe przestają do siebie idealnie pasować. Dochodzi do zaburzeń biomechanicznych podczas ruchu w stawie, co z kolei skutkuje przeciążeniami i powstawaniem mikrourazów w obrębie obrąbka stawowego i chrząstki stawowej. Rodzi to przeciążeniowy ból biodra. Konflikt panewkowo-udowy może rozwijać się również na tle dysplazji stawów biodrowych przebytej w dzieciństwie. Pewne znaczenie może mieć ponadto nadmierne obciążenie stawów biodrowych w okresie wzrostu organizmu – zbyt intensywne wyczynowe uprawianie sportów przez dzieci. Jakie inne objawy wskazują na problemy z biodrami? Poza dyskomfortem w pachwinie, można zauważyć ograniczenie ruchomości i uczucie sztywności w biodrze. Nieprzyjemne odczucia wyzwala maksymalne zgięcie, przywiedzenie i skręcenie biodra do wewnątrz - test taki z dodatkowym elementem kompresji na staw wykonuje lekarz ortopeda celem zdiagnozowania konfliktu. Innym objawem konfliktu może być ból kolana. Wynika to z faktu, że wskutek ograniczenia ruchomości w jednym stawie, organizm kompensuje to niekontrolowanym ruchem w sąsiednim stawie. Mając problem z biodrem, ryzyko rozwoju zwyrodnienia kolana jest wyższe. USG biodra USG jest prostym i łatwo dostępnym badaniem, które umożliwia ortopedzie wstępne ustalenie konfliktu udowo-panewkowego. Badanie USG poprzedza oczywiście wywiad, badanie ruchomości w stawach biodrowych oraz wykonane specjalnych testów na konflikt panewkowo-udowy. USG może być wykonywane w warunkach dynamicznych – ortopeda porusza biodrem i ocenia ułożenie i kształt obrysów kostnych. W trakcie wizyty analizowane są wyniki innych badań: RTG stawów biodrowych, tomografii i/lub rezonansu magnetycznego. Zaletą badania USG jest możliwość obserwacji tkanek miękkich dookoła stawu biodrowego. Pozwala to wykluczyć inne nieprawidłowości w tej okolicy. Ból w pachwinie u dorosłej osoby może świadczyć również o innych patologiach, np. nadmiernym napięciu przeciążeniowym mięśnia biodrowo-lędźwiowego czy zapaleniu przyczepów ścięgnistych mięśni do kości miednicy. Konsultacja merytoryczna: Dzięki temu badaniu można dokładnie obejrzeć, jak wygląda miednica dziecka. Poniżej rysunki pokazujące, jak wygląda dysplazja stawu biodrowego. Na obu rysunkach lewe biodro jest prawidłowe, prawe z dysplazją. Rysunek po lewej stronie pokazuje lekką dysplazję, a po prawej – dużą. Rys.: romaset/Adobe Stock
00:00 Stawy biodrowe to czuły punkt noworodka. Wyjaśniamy, kiedy należy je traktować szczególnie troskliwie. Lekarz zwraca na nie uwagę już przy pierwszym badaniu noworodka, ponieważ u niektórych maluchów zdarza się, że nie są one jeszcze do końca ukształtowane. Kiedy dziecko przychodzi na świat, głowa kości udowej powinna pasować do wklęśnięcia w miednicy zwanego panewką. Otoczone torebką stawową stanowią one staw biodrowy, dzięki któremu dziecko może płynnie ruszać nogami. U sześciorga noworodków na sto w jednym lub w obu stawach panewka jest jednak zbyt płytka lub głowa kości udowej nie dość zaokrąglona i nie pasują do siebie idealnie. Taki stan lekarze nazywają dysplazją. Zwiększona czujność Wiadomo, że kłopoty ze stawami biodrowymi częściej mają: - dziewczynki (dysplazja występuje u nich sześć razy częściej niż u chłopców). To wpływ relaksyny, hormonu giętkości. Przed porodem rozluźnia on stawy miednicy przyszłej matki, ale działa też równocześnie na stawy mającej się urodzić dziewczynki, które stają się zbyt elastyczne i niestabilne; - dzieci, które były ułożone w macicy pupą w dół (miednicowo). W czasie skurczów porodowych nóżki malucha są stale wyprostowane i silnie przyginane do tułowia, jak przy skłonie. To może doprowadzić do rozciągnięcia i naruszenia elementów stawu biodrowego; - dzieci, których rodzice lub rodzeństwo urodzili się z dysplazją. W grę wchodzą czynniki genetyczne; - bliźnięta (trojaczki, czworaczki) - w brzuchu mamy jest im ciaśniej i ich biodra są narażone na silniejszy nacisk. Czas na badanie Żeby wykluczyć ewentualną wadę, ortopeda sprawdza po porodzie, czy dziecko symetrycznie odwodzi na boki obie nóżki i czy przy ruchach głowa kości udowej nie wyskakuje ze stawu. Jeśli w czasie badania usłyszy charakterystyczne kliknięcie, może podejrzewać dysplazję. Lekarz patrzy też, czy fałdy pod pośladkami malucha są symetryczne, a także (co ważniejsze) czy oba uda są równej długości. Jeżeli zauważy coś niepokojącego, zleci USG stawów biodrowych. W niektórych szpitalach takie badanie przeprowadza się rutynowo u wszystkich dzieci, wiadomo bowiem, że im wada jest wcześniej wykryta, tym łatwiej rehabilitować dziecko. Nawet jeżeli pierwsze badanie wypadnie pomyślnie, ortopedę trzeba odwiedzić powtórnie, najlepiej kiedy maluch ma sześć-osiem tygodni (potrzebne będzie skierowanie od lekarza rodzinnego). To nie koniec - w szóstym i dziewiątym miesiącu życia dziecko czekają jeszcze dwie wizyty kontrolne, by wykluczyć wszelkie podejrzenia. Pieluchowa terapia Po rozpoznaniu dysplazji lekarz zleca najczęściej układanie malucha na brzuchu. Może także zalecić tzw. szerokie pieluchowanie. Dwie pieluchy tetrowe składa się w prostokąt, a trzecią złożoną w trójkąt nakłada na pozostałe. Jeżeli maluch używa pieluch jednorazowych, złożone w ten sposób pieluchy tetrowe nakłada się na pieluchę jednorazową. Dzięki temu dziecko leży w pozycji żabki - nóżki w stawach biodrowych ma zgięte pod kątem prostym i rozłożone na boki. Taka właśnie pozycja sprzyja przebudowie i rozwojowi stawu i często wystarcza, by skorygować niewielką wadę. Lekarze coraz rzadziej jednak zalecają szerokie pieluchowanie, bo uważają, że daje ona niewielkie efekty. Rozwórki, poduszki, szelki Po dwóch, trzech tygodniach trzeba zgłosić się z dzieckiem na kontrolę do lekarza. Gdyby szerokie pieluchowanie i układanie na brzuszku nie przyniosło poprawy, konieczne będzie założenie któregoś ze specjalnych aparatów. Różnią się one konstrukcją i noszą nazwy pochodzące od nazwisk ich twórców - rozwórka Koszli, poduszka Frejki, szelki Pavlika, majtki Mittermayera-Grassa. Wszystkie mają to samo zadanie - zapewniają stałe ustawienie małych nóżek pod właściwym kątem. (Czasem specjalista może też wcześniej zdecydować o założeniu aparatu, jeśli dysplazja jest od początku zaawansowana). Wszystkie te konstrukcje stanowią ogromną pomoc, ale niemowlęciu jest w nich niewygodnie - nie może swobodnie się przewracać i bawić; przeszkadzają mu i czasami obcierają. Dobrze jest kilka razy dziennie smarować kremem ciało malucha w miejscach, gdzie styka się z aparatem. Można też uszyć na rozwórkę flanelowy pokrowiec, żeby mniej drażniła delikatne ciało. Trzeba przyznać, że dla rodziców też jest to pewnego rodzaju próba, bo pielęgnacja dziecka jest w takiej sytuacji dość uciążliwa. Trudno je wsadzić do wózka, a przy przewijaniu i myciu trzeba aparat ściągać, a potem znów zakładać. Koniec kłopotów Warto jednak potraktować te niedogodności jako inwestycję na przyszłość, by później móc zapomnieć o problemach ze stawami biodrowymi. Lekarz w tym czasie wyznaczy co kilka tygodni wizyty kontrolne, podczas których bada niemowlę, ogląda jego stawy za pomocą USG i reguluje ustawienie aparatu. Jeśli dysplazję rozpoznano zaraz po urodzeniu i natychmiast rozpoczęto leczenie, prawdopodobnie po dwóch, trzech miesiącach aparat będzie można zdjąć. Dysplazja nie pozostawi po sobie żadnego śladu. Maluch będzie siadał i chodził nie później niż jego rówieśnicy. Jeżeli dysplazja rozpoznana została zbyt późno lub od początku była zaawansowana, dziecko musi trafić do szpitala, gdzie będzie jakiś czas leżało na wyciągu lub będzie miało założony gips (w takim wypadku zacznie siadać i chodzić znacznie później niż jego rówieśnicy). Może się nawet zdarzyć, że będzie potrzebna operacja, ale dotyczy to najczęściej dzieci, u których zwichnięcie stawu lub zaawansowana dysplazja nie poddały się leczeniu zachowawczemu. Biodrom na zdrowie Oto 10 rad, do których warto się zastosować bez względu na to, czy dziecko ma dysplazję, czy też nie: 1. Przy przewijaniu nigdy nie podciągaj dziecka za stopy, tylko podłóż mu rękę pod pupę i unieś ją do góry. 2. Noś niemowlę tak, by trzymało nóżki okrakiem na twoim biodrze lub brzuchu. Jeżeli woli być "twarzą do świata", noś je tak, by było przytulone do ciebie plecami, a nóżki miało w rozkroku - przełóż ręce między jego nogami i jedną dłonią przytrzymuj mu brzuszek, a drugą klatkę piersiową. 3. Nie prostuj dziecku nóżek, niech będą zgięte i rozłożone na boki. 4. Nie próbuj mierzyć maluchowi wzrostu, prostując nóżki. 5. Pozwól na swobodne machanie nóżkami - nie zawijaj ściśle w beciki ("na mumię") 6. Wkładaj dziecku luźne śpioszki i pajacyki; gdy tylko zauważysz, że z nich wyrasta, postaraj się o większe. 7. Przez pierwsze 6 tygodni możesz stosować szerokie pieluchowanie. 8. Często układaj dziecko na brzuchu (w pozycji żabki); unikaj kładzenia go na boku w pierwszych trzech miesiącach. 9. Nie przyspieszaj nauki chodzenia; 10. Nie używaj chodzika (wcale nie ćwiczy on mięśni potrzebnych przy chodzeniu i może źle wpłynąć na biodra).
Złamanie kości udowej tworzącej staw biodrowy jest bardzo częstym urazem, zwłaszcza u osób starszych, dotkniętych osteoporozą i innymi chorobami osłabiającymi kości. Uraz może stanowić niebezpieczeństwo dla zdrowia, a nawet życia ludzkiego, dlatego powinien być szybko zdiagnozowany i właściwie leczony.Rozwojowa dysplazja stawów biodrowych to schorzenie, które charakteryzuje się nieprawidłowym kształtowaniem i rozwojem stawów biodrowych u dzieci. Jakie są przyczyny rozwojowej dysplazji stawów biodrowych? Niestety w 50% przypadków zaburzenie ma charakter bezobjawowy. W pozostałych przypadkach na udzie niemowlaka, można zauważyć asymetrię fałdów skórnych. Jak wygląda diagnostyka oraz leczenie rozwojowej dysplazji stawów biodrowych? Dysplazja obejmuje niedorozwój panewki stawu biodrowego i częściowe lub całkowite przemieszczenie głowy kości udowej. Jeśli przemieszczenie głowy kości udowej względem panewki stawu biodrowego jest częściowe mówi się o podwichnięciu stawu biodrowego. Jeśli natomiast przemieszczenie głowy kości udowej względem panewki stawu biodrowego jest całkowite, tak że dochodzi do całkowitej utraty kontaktu powierzchni stawowych mówi się o zwichnięciu stawu biodrowego. Rozwojowa dysplazja stawów biodrowych - co to jest? Rozwojowa dysplazja stawów biodrowych jest to zaburzenie w kształtowaniu i rozwoju stawów biodrowych u dzieci. Staw biodrowy utworzony jest przez powierzchnie stawowe - panewkę stawu biodrowego i głowę kości udowej, wzmocniony jest więzadłami i otoczony torebką stawową. Rozwojowa dysplazja stawów biodrowych - zachorowalność Częstość występowania dysplazji to 1/1000 żywo urodzonych noworodków. W Polsce występuje u około 6% populacji noworodków (z czego 2% stanowią wrodzone zwichnięcia stawów biodrowych).Około 4–6 razy częściej występuje u dziewczynek. Częściej występuje u dzieci z pierwszej ciąży. Częściej dotyczy rasy białej. W 60% przypadków dotyczy lewego stawu biodrowego, w 20% - prawego stawu biodrowego, a w 20% -występuje obustronnie. Zwichnięcie stawu biodrowego - rodzaje Wrodzone zwichnięcie stawu biodrowego występuje w dwóch postaciach: Zwichnięcie typowe - najczęstsze, stanowi 98% ogółu przypadków zwichnięć; występuje u dzieci zdrowych. Zwichnięcie teratologiczne - rzadkie, stanowi około 2% ogółu zwichnięć; następuje w życiu płodowym, zmiany patologiczne są bardzo nasilone i leczenie jest utrudnione; występuje u dzieci z innymi ciężkimi chorobami o pochodzeniu neurogennym i miogennym - np.: z przepukliną oponowo-rdzeniową lub artrogrypozą. Rozwojowa dysplazja stawów biodrowych - przyczyny Etiologia rozwojowej dysplazji stawu biodrowego nie jest do końca poznana. W jej powstaniu biorą udział czynniki mechaniczne, hormonalne i genetyczne. O wpływie czynników mechanicznych wnioskuje się na podstawie obserwacji, że rozwojowa dysplazja stawu biodrowego występuje częściej u dzieci z ułożeniem pośladkowym oraz u dzieci w zespole Pottera. W zespole Pottera na skutek wad rozwojowych nerek płodu (najczęściej obustronnej agenezji nerek → braku obu nerek) dochodzi do małowodzia (zmniejszenia ilości wód płodowych). Wody płodowe pełnią funkcję ochronną przed czynnikami fizycznymi, dlatego w sytuacji małowodzia płód zostaje pozbawiony ich ochronnego działania. Prowadzi to do rozwoju zniekształceń twarzy: nosa, uszu, powiek. Ucisk wewnątrzmaciczny powoduje też deformacje kończyn i przykurcze stawów. Rozwojowa dysplazja stawów biodrowych występuje częściej u dzieci z pierwszego porodu, co jest wynikiem zwiększonego napięcia ściany macicy i powłok jamy brzusznej u pierwiastek (kobiet, które jeszcze nie rodziły). Z kolei patologia ta bardzo rzadko występuje przed 20. tygodniem ciąży, gdy płód jest mały i nie podlega zwiększonym mechanicznym naciskom. Pod wpływem działania hormonów płciowych matki dochodzi do rozluźnienia torebki stawu biodrowego u płodu. Hormony płciowe matki - relaksyna i estrogen powodują fizjologiczne rozluźnienie więzadeł miednicy i przygotowują w ten sposób drogi rodne kobiety do porodu. Mogą one oddziaływać też na płód, powodując zwiększoną wiotkość torebki stawu biodrowego. W ten sposób przyczyniają się do rozwoju przemieszczeń części stawowych w obrębie stawu. Dowiedz się: Artroskopia stawu biodrowego - kiedy warto przeprowadzić zabieg? Ryzyko rozwoju dysplazji rośnie też jeśli jeden z rodziców lub rodzeństwo urodziło się z dysplazją, co świadczy o znaczeniu predyspozycji genetycznych w rozwoju tej choroby. Do czynników ryzyka zalicza się: płeć żeńska, ułożenie pośladkowe, dziecko z pierwszego porodu, obciążony wywiad rodzinny, wrodzone zniekształcenia stóp (stopa końsko-szpotawa, stopa piętowo-płaska, przywiedzenie przodostopia) i wrodzony kręcz karku – w tej grupie dzieci rozwojowa dysplazja stawów biodrowych występuje częściej niż w populacji zdrowych dzieci. Rozwojowa dysplazja stawów biodrowych - objawy Objawy zależą od wieku dziecka. Około 50% przypadków ma przebieg bezobjawowy. U pozostałych dzieci można stwierdzić charakterystyczne objawy. U noworodków i niemowląt do około 3 miesiąca życia najważniejsze są objawy wynikające ze zwiększonej wiotkości torebki stawu biodrowego. Są to objawy Ortolaniego i Barlowa. Oba wymienione objawy mogą być wybadane przez lekarza. Mają one tendencję do samoistnego ustępowania, gdyż z czasem zwiększa się napięcie torebki stawu biodrowego. Ważnym objawem zwichnięcia jest ograniczenie odwodzenia w stawie biodrowym spowodowane skróceniem i przykurczem mięśni przywodzicieli. Rodzice z kolei mogą zauważyć u niemowlaka asymetrię fałdów skórnych na udzie - po stronie zwichniętej jest ich więcej. Jest to spowodowane względnym skróceniem kończyny – przy równej anatomicznie długości kończyn dochodzi do skrócenia po stronie zwichniętej mierzonej względem kolca biodrowego przedniego górnego. Objaw ten ma mniejsze znaczenie diagnostyczne, podobnie jak asymetria obrysu pośladków, czy możliwość wykonywania po stronie zwichniętej większego zakresu ruchów rotacyjnych w stawie biodrowym. U dzieci chodzących występują objawy: Trendelenburga, Duchenne’a, chód kaczkowaty przy dysplazji obustronnej. Obecnie ze względu na lepszą diagnostykę dysplazja rozpoznawana jest we wcześniejszych okresach życia i objawy te są rzadziej Trendelenburga polega na opadaniu miednicy na stronę zdrową podczas stania na kończynie „chorej”. U dzieci z obustronnym zwichnięciem bioder, obustronny objaw Trendelenburga daje obraz chodu kaczkowatego. Objaw Duchenne’a polega na wychyleniu tułowia w stronę zwichniętego biodra podczas stania na „chorej” kończynie. Pojawienie się i dalszy rozwój zmian dysplastycznych może wystąpić w okresie życia wewnątrzmacicznego, podczas porodu oraz w późniejszym dzieciństwie. Zmiany dysplastyczne powstają w panewce stawu, w bliższej nasadzie kości udowej lub równocześnie w obu tych lokalizacjach. Najczęściej dysplazja dotyczy wszystkich elementów stawu. Rozwojowa dysplazja stawów biodrowych - powikłania Cechy anatomiczne biodra noworodkowego i współistniejąca wiotkość torebki stawowej doprowadzają do niestabilności stawu biodrowego – jest to dysplazja fizjologiczna. Jeśli istniejące zmiany dysplastyczne nasilą się, przy niewłaściwej pielęgnacji noworodka oraz braku prawidłowej diagnozy i leczenia, dysplazja fizjologiczna może przejść w dysplazję patologiczną. Powikłaniami dysplazji patologicznej są: podwichnięcia, zwichnięcia, i w końcowym okresie utrwalone kalectwo. Rozwojowa dysplazja stawów biodrowych - badania Podstawowym sposobem rozpoznania dysplazji stawów biodrowych jest badanie fizykalne. Wykonywane jest ono przez neonatologów, lekarzy rodzinnych, pediatrów lub ortopedów. Główną metodą diagnostyczną stawów biodrowych jest wczesne badanie ortopedyczno-ultrasonograficzne według standardów opracowanych przez Grafa. Badanie to powinien wykonać lekarz posiadający doświadczenie z zakresu diagnostyki ultrasonograficznej dziecięcego stawu biodrowego. Dowiedz się: Jak działa trójwymiarowe USG dziecka przed narodzinami? Rozwojowa dysplazja stawów biodrowych - USG Badanie USG stawów biodrowych u noworodka jest metodą bezbolesną, nieinwazyjną. Na podstawie tego badania lekarz może określić dokładny deficyt elementów kostnych, chrzęstnych i tkanek miękkich w obrębie stawu oraz położenie głowy kości udowej względem panewki (stabilność stawu). Na podstawie USG stosowanego w okresie noworodkowym lekarz może wyodrębnić dzieci z prawidłowymi biodrami, dzieci z dysplazją stawu biodrowego oraz grupę ryzyka wymagającą dalszych kontroli. Dzięki badaniom kontrolnym lekarz monitoruje proces rozwoju stawu biodrowego i w przypadku stwierdzenia zmian dysplastycznych, ma możliwość podjęcia wczesnego leczenia. Czytaj: USG głowy noworodka - badanie przezciemieniowe W badaniu USG obrazy stawów biodrowych zostały podzielone przez Grafa na kilka typów rozwojowych: Typ Ia i Ib to odmiany prawidłowo rozwiniętego stawu biodrowego. Typ IIa to biodro niedojrzałe, ale nie wymagające leczenia. Dotyczy około 20% noworodków. Musi być kontrolowane w kolejnych tygodniach, gdyż (w zależności od czynników zewnętrznych) część bioder tego typu samoistnie się poprawia, a pozostałe stają się biodrami dysplastycznymi: typ IIa przed 3. miesiącem życia, typ IIb po 3. miesiącu życia. Typ IIc to dysplazja zagrożona przemieszczeniem, od tego typu zaczynają się biodra nieprawidłowe. Typ d jest stawem niestabilnym, biodrem dysplastycznym z decentracją głowy kości udowej. Typy IIIa i IIIb to biodra podwichnięte. Typ IV to biodro zwichnięte. W przypadku niejasnego wyniku badania USG, wykonuje się RTG stawów biodrowych po 4. miesiącu życia dziecka. U wszystkich noworodków w pierwszym tygodniu życia, lekarz neonatolog bada stawy biodrowe (ocenia stawy pod kątem objawów klinicznych dysplazji). Wynik badania fizykalnego stawów biodrowych zapisuje w książeczce zdrowia dziecka. Rozwojowa dysplazja stawów biodrowych - kiedy wykonać USG? Pierwsze badanie USG wykonuje lekarz ortopeda w Poradni Preluksacyjnej zwykle między4-8. tygodniem życia dziecka. U dzieci z prawidłowymi stawami biodrowymi w badaniu klinicznym i USG, w trzecim miesiącu życia możnawykonać drugie badanie w celu oceny rozwoju stawu, dokonania ostatecznej diagnozy, i uchwycenia ewentualnych nieprawidłowości. Jeśli podczas tego badaniu ortopeda stwierdzi, że biodra są prawidłowe, nie ma konieczności dalszej kontroli. W przypadku wykrycia nieprawidłowości w badaniu klinicznym lub stwierdzeniu biodra typu IIa w obrazie USG stawu (podczas pierwszego badania USG) lekarz wykonuje badanie kontrolne po 6 tygodniach. Jeśli w badaniu kontrolnym biodra są prawidłowe (zarówno w badaniu klinicznym, jak i w USG) nie ma konieczności dalszej kontroli. Jeśli w kontrolnym badaniu brak poprawy, lekarz zaleci leczenie - szelki Pavlika lub poduszkę Frejki i ponowną kontrolę po 6 tygodniach. Jeśli już podczas pierwszego USG lekarz stwierdzi biodra dysplastyczne (obraz USG biodra typu > IIb) natychmiast rozpocznie leczenie zachowawcze i co 6 tygodni konieczna będzie kontrola. Fizjologiczna dysplazja (typ IIa) - profilaktyka W przypadku wykrycia fizjologicznej dysplazji (typ IIa) lekarz zaleci stosowanie profilaktyki polegającej na utrzymywaniu kończyn dolnych dziecka w zgięciu w stawach biodrowych powyżej 90 stopni i w jednoczesnym odwiedzeniu do około 50 stopni. Taka pozycja zapobiega przemieszczaniu się głowy kości udowej względem panewki i zapewnia prawidłowe kształtowanie stawu oraz jego stabilność. Podczas noszenia noworodka, rodzice powinni tak układać dziecko, by jego nóżki szeroko obejmowały biodro lub brzuch rodzica. Lekarz też może zalecić szerokie pieluchowanie, tak by nóżki były zgięte w stosunku do tułowia i odwiedzione - w pozycji żabki. Pomocne są w tym pieluchy tetrowe. Rozwojowa dysplazja stawów biodrowych - leczenie zachowawcze Leczenie zależy od wieku dziecka w momencie rozpoznania. Im wcześniej postawione będzie rozpoznanie tym większa skuteczność - lepszy efekt leczenia, krótszy czas leczenia i mniejsza liczba powikłań. Leczenie zachowawcze polega na prawidłowym ustawieniu elementów stawu i utrzymaniu takiej pozycji przez odpowiedni czas. Dzięki temu możliwe jest odtworzenie prawidłowego kształtu elementów stawowych. W grupie dzieci do 6. miesiąca życia stosuje się aparaty odwodzące: poduszkę Frejki, szynę Koszli, uprząż Pavlika. Aparaty te utrzymują kończyny dolne dziecka w odwiedzeniu i zgięciu w stawach biodrowych. Zdejmuje się je tylko do kąpieli i przy przewijaniu dziecka. Dzięki tym aparatom możliwa jest repozycja głowy kości udowej. Leczenie aparatami odwodzącymi trwa około pół roku. Bardzo dobre wyniki uzyskuje się u 85-95% pacjentów. Powikłanie: jeśli repozycja prowadzona jest zbyt szybko i odwiedzenie kończyn jest nadmierne może dojść do uszkodzenia unaczynienia głowy kości udowej i rozwoju jałowej; martwicy głowy kości udowej. Rozwojowa dysplazja stawów biodrowych - leczenie wyciągowe Dzieci od 6. do 18. miesiąca życia Ponieważ skuteczność aparatów odwodzących maleje wraz z wiekiem dziecka, w tej grupie wiekowej stosuje się leczenie wyciągowe. Jeśli rozpoznanie zostało późno postawione lub leczenie odwodzące okazało się nieskuteczne, zakłada się wyciąg za obie kończyny dolne. Stopniowo przez około 3 tygodnie zwiększa się zgięcie i odwiedzenie w stawach biodrowych, a po osiągnięciu repozycji biodra, dla stabilizacji stawu zakłada się gips biodrowo-udowy na około 6 tygodni. Pierwszy gips nazywany jest repozycyjnym, po nim zakłada się gips ćwiczebny na kolejne 6 tygodni, który utrzymuje kończyny dolne w odwiedzeniu, ale pozwala na ruch w stawach biodrowych. Jeśli istnieją przeszkody w stawie leczenie zachowawcze może okazać się nieskuteczne. W takich przypadkach, w niektórych ośrodkach wykonuje się operację usunięcia przeszkody repozycyjnej, nastawia się biodro w znieczuleniu ogólnym i pod kontrolą RTG, a następnie stosuje sie postępowanie jak w leczeniuzachowawczym. Rozwojowa dysplazja stawów biodrowych - operacja Dzieci powyżej 18 miesiąca życia W tej grupie wiekowej konieczne jest leczenie operacyjne. Podczas zabiegu w znieczuleniu ogólnym dziecka, chirurg usuwa przeszkody repozycyjne, i dokonuje rekonstrukcji stawu - odtwarza prawidłowy kształt panewki stawu i bliższy odcinek kości udowej. Dziękujemy za przeczytanie naszego artykułu do końca. Jeśli chcesz być na bieżąco z informacjami na temat zdrowia i zdrowego stylu życia, zapraszamy na nasz portal ponownie!
jak wygląda gips biodrowy
